Nuk jam i sigurt se çfarë është më alarmante në lidhje me përdorimin e përhapur të pornografisë në shoqërinë tonë, statistikat apo historitë e jetëve të shkatërruara. Të dyja këto janë tepër shqetësuese. Kisha vazhdon të përballet me një sfidë të madhe në zonën e pornografisë. Sikurse kam folur në një artikull të mëparshëm, pornografia është helm, si për individët ashtu edhe për shoqëritë. Mirëpo, tani, shtrohet pyetja: Cili është kundërhelmi? Si të çlirohemi prej saj?
Kushdo që ka kaluar njëfarë kohe në kishë, e di përgjigjen e shkollës të së dielës: Jezusi. Mirëpo, kjo nuk na ndihmon edhe aq në fakt. Çfarë është e dobishme është të tregojmë me hollësi se si dhe pse mund të themi se Jezusi është përgjigjja. Një trajtim i hollësishëm i kësaj është i pamundur në një artikull si ky, mirëpo ekzistojnë burime të shkëlqyera për ata që u pëlqejnë librat dhe madje edhe për ata që u pëlqen të shohin video mësimore tepër cilësore.
Ky është një artikull i thjeshtë: pesë ide dhe strategji kyç, të cilat kanë qenë të dobishme për mua dhe për të tjerët në luftën kundër epshit dhe pornografisë. Le t’ia nisim!
1. Beso se është e mundur të ecësh sipas një modeli dëlirësie.
Nëse huazojmë një frazë nga libri i John Owen-it, Mortification of Sin, ka mundësi dhe është e nevojshme që të mësojmë se si të ecim çdo ditë me këmbën tonë mbi zverkun e epsheve tona. Nëse nuk e besojmë këtë gjë, nuk do të përparojmë shumë në përleshjen tonë me mëkatin. Kam vëzhguar se qartësia në lidhje me këtë realitet të jetës së krishterë ndryshon së tepërmi në kishat normale ungjillore. Duhet të themi se: shumë burra dhe gra, të rinj dhe të moshuar, në fakt kanë bërë paqe në jetën e tyre me mëkatin që i mundon më shumë, dhe në të vërtetë nuk besojnë se modeli i fitores është i mundur. “Ata e mjekojnë shkel e shko plagën e popullit tim, duke thënë: ‘Paqe, paqe’, kur nuk ka paqe” (Jeremia 6:14).
Nuk po them se përsosmëria është e mundur, por një model i vazhdueshëm ecjeje në bindje, sigurisht që është i mundur. Përdorimi i pornografisë në fshehtësi dhe lejimi ajo që të zërë vend në qoshet intime të shtëpisë, sigurisht që do ta dobësojë dhe do ta sëmurë shpirtin, nëse nuk e vrasim këtë mëkat.
Te Titi 2:11-12, shohim se hiri i Perëndisë na mëson “të mohojmë pabesinë dhe ëndjet e botës, që të rrojmë me maturi, me drejtësi dhe me perëndishmëri në këtë jetë”. Këto dy vargje shërbejnë si udhëzim për çështjen që po trajtojmë. Së pari, ne shohim që hiri nuk vihet në asnjë mënyrë në kundërshtim me përpjekjet për të jetuar me vetëkontroll dhe perëndishmëri; në fakt, vetë hiri na mëson që t’i bëjmë këto gjëra. Së dyti, ne shohim që ky varg e merr për të mirëqenë se një jetë e tillë është e mundur: pra, të mohosh pasionet e botës dhe të ecësh në pastërti.
Së fundi, Pali e vendos këtë model bindjeje “në këtë jetë”. Është e vërtetë që materialet seksuale janë qartësisht më të përdorshme sot, se në çdo kohë tjetër që njohim, por nëse ekziston ndonjë epokë e mëparshme, e cila mund të pretendojë se konkurron me shthurjen e kalbjes sonë morale të kohëve moderne, kjo është bota greko-romake në të cilën po shkruante Pali. Për ta thënë shkoqur, nëse jeta me pastërti seksuale ishte e mundur në kohën e Palit, ajo është e mundur edhe në kohën tonë. A e besojmë me të vërtet këtë gjë?
Përdorimi i pornografisë në fshehtësi dhe lejimi që ajo të zërë vend në qoshet intime të shtëpisë, sigurisht që do ta dobësojë dhe do ta sëmurë shpirtin, nëse nuk e vrasim këtë mëkat.
2. Mëso se si të përpiqesh, duke qenë i motivuar nga hiri.
Të luftosh mëkatin kërkohet që realisht të luftosh. Për ata që nuk e kanë provuar kurrë atë, lufta kërkon një sasi të jashtëzakonshme përpjekjeje. Nuk është e pazakontë që ata të cilët janë ndikuar nga lëvizja me ungjillin në qendër, të ndihen të pasigurt se si përpjekja e disiplinuar mund të pajtohet me hirin e shpëtimit që nuk kërkon përpjekje. Nëse shpëtimi është tërësisht prej hirit, a nuk ka një rrezik kur flasim për kërkesa të rrepta morale? A nuk do të na çojë kjo në legalizëm?
Një personi të tillë unë i them: “Më pëlqen qartësia që ke në lidhje me Ungjillin, megjithatë, le ta shohim Biblën së bashku.” Dhiata e Re është plot e përplot me nxitje dhe urdhërime për shenjtëri, perëndishmëri dhe pastërti, prandaj, çfarëdo kuptimi që mund të ketë qartësia e Ungjillit, le të mos përfshihet këtu edhe shpërfillja e pjesëve të caktuara të Shkrimit.
Tani që e kemi bërë të qartë se kërkohet përpjekje, duhet të pyesim: çfarë lloj përpjekjeje? Këtu, sikurse edhe në shumë gjëra të tjera, kemi shumë për të mësuar nga paraardhësit tanë. Më lejoni të bëj një dallim mes përpjekjes së motivuar nga hiri dhe përpjekjes me forcat tona.
Trajtimi më i qartë i këtij dallimi është ai që kam gjetur në një artikull të shkurtër nga shekulli i XVIII-të, i shkruar nga një pastor skocez, i quajtur Ralph Erskine, të cilin mund ta gjeni këtu. Në këtë artikull, autori tregon se sa shumë ndryshon përpjekja legaliste në luftën kundër mëkatit nga përpjekja e Ungjillit; ato ndryshojnë nga motivet bazë, nga metoda, nga synimet, nga shtrirja, dhe nga suksesi i tyre. Erskine shpjegon:
Legalisti e braktis mëkatin, jo sepse jeton, por që të mund të jetojë. Besimtari e vret mëkatin, për shkak se Perëndia e do; kurse legalisti e bën që Perëndia të mund ta dojë. Besimtari e mohon veten për shkak se Perëndia është pajtuar tashmë me të; legalisti e mohon veten që të mund të pajtohet me Perëndinë me anë të vetëmohimit të tij.[1]
Në pamje të parë, këto dy lloje përpjekjesh ngjajnë shumë me njëra-tjetrën, mirëpo ato dalin nga dy burime shumë të ndryshme. Mik i dashur, qoftë përpjekja jote e pushtetshme në luftën kundër mëkatit, ama qoftë ajo e rrënjosur edhe në hirin e pushtetshëm të Jezusit ndaj teje!
3. Dëshiro shenjtërinë në çdo aspekt të jetës sate.
Një nga idetë gjeniale të John Owen-it është që Perëndia zor se do të na e dhurojë fuqinë e Frymës për të mposhtur një mëkat të bezdisshëm si puna e epshit, nëse besimtari nuk ka interes që t’i mposhtë të gjitha mëkatet e tij. E thënë ndryshe, është e mundur që të dëshirojmë të çlirohemi nga skllavëria e pornografisë dhe epshit për arsye egoiste — që të kemi paqe mendore dhe të ndihemi më mirë me veten tonë. Mirëpo, kur Fryma e Shenjtë është vërtet duke punuar në zemrën e besimtarit, ne ndiejmë një urrejtje për mëkatin si mëkat, për shkak të fyerjes që ai i shkakton Zotin që na deshi dhe e dha jetën e tij për ne. Owen-i e thotë në një mënyrë që s’mund të harrohet lehtë:
“A mendon se ai do të të çlirojë nga ky mëkat, që kështu ti të jesh i lirë të kryesh një mëkat tjetër i cili e trishton Atë? ‘Jo’, thotë Perëndia, ‘Nëse e çliroj nga ky epsh, nuk do të dëgjoj më kurrë prej tij, dhe ai do të jetë i kënaqur në dështimin e tij.’ Ne nuk duhet të shqetësohemi vetëm për atë që na shqetëson ne, por për gjithçka që e shqetëson Perëndinë.” [2]
Kjo duhet të na nxisë për vetëreflektim. Mos vallë jam duke u përpjekur ta vë nën kontroll këtë çështje në jetën time për ndonjë arsye tjetër se sa nga dëshira për t’i pëlqyer Zotit dhe për të qenë më i ngjashëm me të? Më vjen keq ta them, por ka shumë mundësi që kështu të jetë. Le të ulemi për disa çaste qetësie dhe ndershmërie të thellë, dhe t’i përgjigjemi pyetjes: A dëshiroj me të vërtetë të jem i lirë nga çdo lloj mëkati? A mund të them me ndershmëri se dua të jem i shenjtë në çdo zonë të jetës sime?
Përgjigjja për këtë pyetje në jetën time, shumë shpesh është “jo”, por zakoni i bërjes së kësaj pyetje, më shtyn që të kthehem sërish te dëshira e thjeshtë dhe e dëlirë: Zot, më bëj më të ngjashëm me veten tënde në çdo aspekt. Ose po të përdorim fjalët nga Psalmi 139:23-24, do të themi:
“Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time;
më provo dhe njihi mendimet e mia;
dhe shiko nëse ka tek unë ndonjë rrugë të keqe
dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme.”
4. Ruaje fuqinë tënde frymërore
Një nga efektet e dorëzimit të vazhdueshëm ndaj një mëkati të vullnetshëm — domethënë të bërët e zgjedhjeve si zakon ose varësi, të cilat ju i dini se janë të mëkatshme — është që kjo ua shter fuqinë frymërore. Është si puna e një gote të krisur. Nuk mund të jesh kurrë i mbushur plot, edhe kur Fryma e Perëndisë lëviz në ty dhe të rigjallëron, për shkak se plotësimi i dëshirave të mishit e trishton Frymën dhe e kundërshton punën e tij: “sepse mishi ka dëshira kundër Frymës” (Galatasve 5:17).
Është një gjë nëse e pengoj pa dashje shokun tim. Me ndershmëri mund t’i kërkoj të falur dhe të pajtohem mjaft lehtë me të. Pengesa ishte e vërtetë, por nuk ishte refuzim apo sulm personal. Mirëpo, është diçka krejt tjetër, nëse e qëlloj me shuplakë dhe e ofendoj. Nuk mund t’i kërkoj falje dhe të pajtohem me të aq lehtë, duke qenë se mëkati ishte shumë herë më personal dhe i vullnetshëm.
Kështu mund të ndodhë edhe në marrëdhënien tonë me Perëndinë — ne mund të fillojmë të ndiejmë se nuk mund të vijmë tek Ai për të miliontën herë që t’i kërkojmë falje për të njëjtin mëkat që planifikojmë ta kryejmë vazhdimisht. A ndiej me të vërtetë keqardhje? E di që thjesht do ta bëj sërish. Pendimi im duket i cekët dhe i rremë, dhe ndoshta i tillë është. Për pasojë, është e pamundur të kem përbashkësi të ngushtë me Perëndinë, dhe zgjedh më mirë të mos përballem me dhimbjen e kësaj largësie, kështu që e mpij dhimbjen me shpërqendrime.
Si mund t’i shohim fëmijët tanë në sy dhe t’u premtojmë se virtyti, integriteti, ndershmëria dhe pastërtia janë më të mira se sa mëkati, kur ne vetë nuk po ecim në po ato virtyte?
Në një gjendje të tillë, nuk kemi pothuajse asnjë pikë fuqie frymërore. Si mund ta ndajmë me të vërtetë shpresën dhe gëzimin e Ungjillit, kur nuk jemi në gjendje të hyjmë vetë brenda tij? Si mund ta qortojmë me dashuri vëllain ose motrën tonë për mëkatin, kur ne vetë po e lejojmë në fshehtësi atë mëkat në jetën tonë? Si mund t’i shohim fëmijët tanë në sy dhe t’u premtojmë se virtyti, integriteti, ndershmëria dhe pastërtia janë më të mira se sa mëkati, kur ne vetë nuk po ecim në po ato virtyte?
Prandaj rrimë në heshtje dhe zëri i ndërgjegjes bëhet gjithnjë e më i qetë, kështu në një mijë e një mënyra të vogla, dështojmë t’u shërbejmë atyre që Perëndia ka vendosur rreth nesh, dhe ndikimi ynë frymëror pothuajse barazohet me zero. Çfarë fitoreje për Satanin! Ja, një ushtar i Perëndisë, i cili është bërë pothuajse plotësisht i padobishëm. Mik, mos lejo që kjo të jetë e vërtetë për ty! Mirëpo, nëse ke ngecur në atë cikël, ke nevojë për këtë strategji të pestë dhe të fundit:
5. Nxirre mëkatin në dritë dhe ushtro forcën e plotë të Ungjillit.
Nuk është e ndërlikuar: mëkati dobësohet kur e nxjerrim në dritë. Fuqia e tij tretet njësoj si një kub akulli që lihet në diell. Të nxjerrësh mëkatin e epshit në dritë, do të thotë t’ia rrëfesh atë mëkat një besimtari tjetër në jetën tënde, me hollësi aq të mjaftueshme saqë realiteti i tij të bëhet i qartë. Gjuha e paqartë dhe e dykuptimtë, në lidhje me përleshjet dhe tundimet e pacaktuara, nuk na ndihmon: përdorni gjuhë dhe kategori biblike. Perëndia fal mëkatet, dhe jo përleshjet. “Rrëfejani shkeljet njëri-tjetrit dhe lutuni për njëri-tjetrin, që të shëroheni” (Jakobi 5:16). Le ta themi qartë, leximi i këtij artikulli nuk mund të quhet si nxjerrje e mëkatit tuaj në dritë; për ta bërë këtë, ju keni nevojë të flisni me pastorin, shokun apo bashkëshorten tuaj.
Rrëfimi i mëkatit është përshkrimi verbal i realitetit. Bëra këto, mendova këto, besova gënjeshtrat, kam pirë ujë nga ato cisterna të zbrazëta. Vetëm pasi të merremi me realitetin, duke e nxjerrë të vërtetën mbi tavolinë, mund të sjellim Ungjillin për të folur në situatën tonë. Oh çfarë fuqie që ka ai! Ungjilli “është fuqia e Perëndisë”, shkruan Pali te Romakëve 1. Miq, ndoshta dëshiron që ta lexosh këtë gjë sërish: Ungjilli është fuqia e Perëndisë.
Kushdo që ka ngecur në një zakon mëkati, e njeh mirë ciklin: mëkat, pendim, përçmim i vetes, premtim para Perëndisë se do të sillemi më mirë, dhe rrëzim sërish. Vjen një moment dhe ne fshihemi nga Perëndia, e shmangim atë, ndihemi shumë fajtorë, të turpëruar dhe madje të pistë për t’iu afruar atij. Mirëpo ky reagim mjaft njerëzor i fshehjes — në të cilin ne imitojmë prindërit tanë të parë që u fshehën nga Perëndia në kopsht — është krejt e kundërta e së vërtetës së lavdishme të Ungjillit.
Në vend që të fshihesh pas dështimit tënd të fundit, atëherë kur je më i pushtuar nga turpi dhe i rënduar nga faji; në atë moment kërkohet që ta besojmë të vërtetën që Perëndia fal të paudhët dhe që Ungjilli është për mëkatarët. Po, gjaku i Krishtit është kaq i fuqishëm, mëshira e tij është kaq e madhe, dashuria e Atit është kaq e fortë!
Tani jemi duke folur për diçka që mund t’i këpusë zinxhirët e turpit dhe të bëjë që në zemër të vërshojë një dallgë gëzimi e cila i bën kënaqësitë e pornografisë të duken siç janë në realitet, krejt pa vlerë. Tani po flasim për kundërhelmin zemër-transformues: dashurinë e pushtetshme, mëkat-shkatërruese dhe ngadhënjyese mbi varrin që Krishti ka për ty dhe mua.
[1] https://www.monergism.com/blog/difference-between-legal-gospel-mortification
[2] John Owen, Mortification of Sin, Banner of Truth, abridged by Richard Rushing, 2004, p. 51
Botuar me leje: https://ca.thegospelcoalition.org/article/antidote-five-strategies-to-break-free-of-porns-poisonous-grip/
Përktheu: Asim Hamza | Redaktoi: Linea Simeon
